Τρόμος για Βεροιώτη επισκέπτη στην Τουρκία

Η ιστορία, είναι αυτής της βδομάδας. Φίλος Βεροιώτης, δέχθηκε πρόσκληση απο συγγενή του από άλλη πόλη της Ελλάδας, να βρεθούν στην Κωνσταντινούπολη, μια που θα πήγαινε για δουλειά. Δεν είπε όχι. Ευκαιρία, σπάνια, για λίγη ξεκούραση δύο ημερών. Το αεροπλάνο από Θεσσαλονίκη, πήγε Αθήνα και μετά Κωνσταντινούπολη.
Έφτασε πρώτος και μόνος στο ξενοδοχείο. Τι να
κάθεται μέσα, είπε να κάνει μια βολτίτσα, κοντά στο ξενοδοχείο. Ίσα ίσα μισή ώρα, που θα ερχόταν ο συγγενής του. Κάποια στιγμή, τον πλησιάζει κάποιος καλοπροαίρετος, γελαστός Τούρκος. Κουβέντα με λίγα Αγγλικά, λίγα Ελληνικά. Περπατάνε και τα λένε. Από πού είσαι, τι δουλειά κάνεις, γιατί ήρθες και τέτοια. Φιλικότατος. Κάποια στιγμή, του λέει « να, εδώ είναι το μαγαζί μου». Στρίβει δεξιά το κεφάλι να δεί δεξιά και βλέπει είσοδο ημιυπόγειου. Την ίδια στιγμή, τον σπρώχνει στα τέσσερα πέντε σκαλιά κάτω. Κάτω στο σκοτάδι, βγαίνουν άλλοι δύο σωματώδεις άντρες και τον βάζουν και οι τρείς στη μέση.
«Τα είδα όλα. Σταμάτησε ο χρόνος. Με σπρώχνανε και προσπαθούσαν να βάλουν τα χέρια τους στις τσέπες του παντελονιού. Για λεφτά. Τους έσπρωχνα κι εγώ. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω μέσα στο σκοτάδι. Πέρασε όλη η ζωή μου από μπροστά μου. Τα παιδιά μου, η γυναίκα μου, όλα. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο κράτησε αυτό. Ο χρόνος χάθηκε. Δεν πίστευα ότι μου συμβαίνει αυτό. Τρόμος. Να μην ξέρεις αν και πότε θα σου καρφώσουν μαχαίρι. Να νοιώθεις απολύτως ανυπεράσπιστος μέσα στο σκοτάδι. Και δεν θα σε βρούν και δεν θα ξέρουν ποιος είσαι και…
Τελικά τους έδωσα εγώ τα διακόσια ΕΥΡΩ που είχα στην τσέπη. Τότε, άνοιξαν οι δύο σωματώδεις Τούρκοι και με άφησαν να βγώ στο φως. Στον δρόμο. Δεν κοίταξα πίσω. Απλά σοκαρισμένος, έφτασα στο ξενοδοχείο για να περιμένω τον Φάνη».
Τώρα έγινε αυτό. Ας προσέχουν όσοι πάνε εκεί. Ποτέ μόνοι τους στο δρόμο. Μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Αναρτήθηκε από laikoyra.blogspot.com